ด้านหนึ่งปิติยินดี ด้านหนึ่งกลัดกลุ้มกังวล
ที่ปิติก็เพราะได้พบเจอกับสิ่งที่ปรารถนา
ที่กลัดกลุ้มก็คือเมื่อกินข้าวสารหมดแล้ว จะขึ้นจากถังได้อย่างไร?
ผู้คนบนโลกนี้มากมาย ที่เห็นเพียงข้าวสารอันหอมอร่อยตรงหน้า
แต่ไม่เคยคิดหาทางที่กระโดดออกจากหลุมพรางนี้ได้อย่างไร!
ชีวิตคนเรามีจุดจบฉันใด การเสพสุขก็มีวันจบสิ้นฉันนั้น
หนูที่ชาญฉลาด ไม่โลภกินข้าวสารที่อยู่ตรงหน้าจนหมดสิ้น
เพราะนั่นคือการตัดทางรอดของตนเอง
ผู้มีปัญญานั้นรู้ดีว่าอะไรคือหลุมพราง ย่อมไม่กระโจนลงไปในกับดักนั้น
อยู่บนโลกใบนี้ อย่าโลภมากอยากได้จนเกินไป
ผู้กระจ่างแจ้งในชีวิตเท่านั้นที่รู้จักนำพาตนเองออกจากหลุมพราง
ผู้บำเพ็ญธรรม มิใช่ละทิ้งสิ่งของรอบกาย
แต่ไม่ถูกสิ่งของรอบกายบดบังปัญญา
ทำได้เช่นนี้ ย่อมไม่ตกสู่หลุมพรางแห่งตัณหาอารมณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น